Eveline Jonkers

22 mei 2016

Tweelingdilemma.

‘Bal, bal. Boepah, boepah!.’ Ik sta te luisteren voor de dichte slaapkamerdeur van mijn tweeling van anderhalf. Het is de hoogste tijd voor hun middagdutje (lees: ik ben hard toe aan een uur rust), maar de heren zijn niet van plan om te gaan slapen.

Gistermiddag was het ook al feest. Ik had de jongens naar bed gebracht en was net bezig om de ontplofte woonkamer op te ruimen, toen ik gebonk hoorde boven mijn hoofd. Ik dacht niet gelijk aan een loslopende dreumes, omdat de jongens nooit zelf uit bed komen. Niet dat ze het niet kunnen. Elias heeft zijn slaapzak meestal al opengeritst voordat ik de slaapkamer uit ben. ’s Avonds tijdens het voorlezen steekt hij zijn beentjes uit de slaapzak en klimt in en uit zijn ledikant als een kleine tovenaarsleerling, met zijn slaapzak achter zich aan wapperend. Levijn is daar iets minder handig in, maar hij luistert liever aandachtig naar de verhaaltjes over Dikkie Dik. Vooral van ‘Boems Pats!’ kan hij geen genoeg krijgen.

Maar gistermiddag had Elias blijkbaar besloten om de slaapkamer eens te verkennen zonder dat mama er bij was. Toen ik de deur opendeed, stond hij bovenop mijn voorleesstoel voor de boekenkast. Levijn zat keurig rechtop in bed met een bal en ‘Boems Pats!’ op schoot. Elias was net bezig om ‘Het dubbeldikke voorleesboek van Dikkie Dik’ uit de kast te hijsen. In een flits zag ik Elias op de grond liggen met de hele boekenkast over zich heen. Ik griste hem in zijn halfopen slaapzak van de stoel en zette hem in bed. Terwijl hij me met grote onschuldige ogen aankeek, ging ik tegen hem tekeer over hoe gevaarlijk hij wel niet bezig was geweest en dat hij nooit, maar dan ook nooit meer uit bed mocht klimmen. Levijn, die nog steeds tevreden in ‘Boems Pats’ zat te bladeren, gaf ik een aai over zijn bol.

‘s Avonds in bed dacht ik na over mijn uitval tegen Elias. ‘Is hij niet veel te klein om zo op te mopperen en heeft hij er wel iets van begrepen?’ Stiekem moest ik ook wel een beetje lachen om mijn handige klauterkabouter. Wel een beetje vreemd dat hij alleen boeken van Dikkie Dik uit de kast had gepakt en een bal, waar Levijn altijd mee speelt. Zijn eigen favoriete boek van Kikker had hij gewoon laten staan. Opeens zag ik Levijn weer tevreden in bed zitten met al zijn lievelingsspullen om zich heen. Hij zou toch niet…?

En nu sta ik dus te luisteren voor de dichte slaapkamerdeur en wordt mijn vermoeden bevestigd. ‘Bal, Boepah’, hoor ik weer. Boepah is Levijn’s verbastering van Boems Pats! Hij geeft gewoon zijn bestelling door aan zijn broer en stuurt hem vervolgens op pad. Elias hangt net half uit zijn ledikant als ik de deur opendoe. Hij weet dat hij er gloeiend bij is en zakt langzaam terug in bed. Schuldbewust laat hij zijn hoofd hangen. Maar dit keer kijk ik Levijn aan. Ik roep tegen de dreumes drilsergeant dat hij zijn broer niet op zulke gevaarlijke missies mag sturen. Is hij nu helemaal belatafeld? Elias pakt ondertussen zijn Kikker-knuffel en gaat er lekker bij liggen. Dit keer zit Levijn met gebogen hoofd.

Als ik de trap af loop, is mijn rechtvaardigheidsgevoel enigszins hersteld. Maar met die bijdehante boeven van ons zal dat vast niet lang duren. Hopelijk zie ik de volgende keer sneller wie wie voor zijn karretje heeft gespannen. Mijn grote tweelingdilemma is begonnen…