Eveline Jonkers (43) is moeder van Luka (3) en de eeneiige tweeling Levijn en Elias (5 maanden). Ze is getrouwd met Ingmar en werkt fulltime als redacteur.

Als ik aan kom rijden, brandt de buitenlamp op het erf van ons boerderijtje al. Net op tijd voor de fles van zeven uur. Het was druk op de redactie vandaag en dus ben ik later dan ik had gehoopt.

‘Mama!’, roept Luka als ik mijn hoofd om de deur van de woonkeuken steek. En meteen is hij weer verdiept in het filmpje op de tablet. Ingmar staat bij het aanrecht en maakt de flessen klaar. ‘Zal ik de jongens vast halen?’, roep ik, terwijl ik mijn jas uittrek.

Als ik de slaapkamerdeur van Levijn en Elias open doe, krijg ik twee allerliefste glimlachjes toegeworpen. Ik buig me over het linker bedje, dat van Levijn. De laatste dagen ‘flappert’ hij zo grappig met zijn armpjes als hij opgetild wil worden. Ik heb hem daarom de bijnaam ‘Flappie’ gegeven. Maar dit keer doet hij het niet. Ik zie Elias wel een knappe imitatie weggeven. Grappig hoe ze steeds op hetzelfde moment of vlak na elkaar dezelfde dingen doen.

Ik ga naar beneden en zet de jongens in hun wipstoelen. Om onze ééneiige tweeling uit elkaar te houden, hebben we een ezelsbruggetje bedacht: Levijn (met de l van links) zit en ligt altijd links en Elias rechts.

Terwijl Ingmar eraan komt met de flessen, aai ik Elias over zijn wangetje. ‘Het is maar goed dat we ons ezelsbruggetje hebben’, zeg ik. ‘Elias flappert al net zo met zijn armpjes als Levijn.’ Ik zie Ingmar wit wegtrekken. ‘Jemig, ik zou ze toch niet in de verkeerde bedjes hebben gelegd? Alles kwam ook tegelijk vanmiddag. De telefoon ging en Luka riep in de wc dat ik zijn billen moest afvegen.’

De schrik slaat me om het hart. Vanaf het begin ben ik bang geweest dat we de jongens zouden verwisselen. Hoe moeten we later aan hen uitleggen dat we misschien ooit een vergissing hebben gemaakt en dat Levijn best Elias zou kunnen zijn en andersom?

Ik ga op de grond voor de wipstoelen zitten. Voor me zie ik twee vrijwel identieke gezichtjes. Ik kan niet uitleggen hoe ik het weet, maar opeens is het zo klaar als een klontje: Levijn zit rechts en Elias links. Ze lagen inderdaad in de verkeerde bedjes.

Ik las laatst ergens dat moeders hun tweeling altijd uit elkaar kunnen houden dankzij het moederinstinct. Dat gaf me een schuldgevoel, omdat ik wel hulpmiddelen nodig had. Maar zou ik dan stiekem toch een vleugje moederinstinct hebben?

 

Naar het achtergrondartikel op de website van RTV Noord